Přeskočit na obsah


Ogrodzenie

W przypadku wolno stojących domów w niezabudowanym krajobrazie nie powinno się w ogóle stosować ogrodzeń.

Delikatny drewniany płot z tyczek na kamiennych słupkach to tradycyjne rozwiązanie. – Ogradzanie większych działek, które przeważnie należą do domu, jest dziś wymagane ze względu na ochronę majątku, zapewnienie prywatności, aby nie uciekł pies lub po prostu, żeby poinformować „tutaj jest moja ziemia i nikomu nie wolno tu wejść”. Płoty tworzą więc nienaturalne regularne „techniczne” formy w krajobrazie, a jednocześnie mogą być przeszkodą w migracji większych zwierząt i psychologiczną barierą dla człowieka.

W terenie o ciągłej zabudowie ogrodzenia są jej naturalną częścią, jednak w szlachetnej formie przejrzystych, najlepiej, zwłaszcza od strony ulicy, drewnianych sztachetowych płotów, bez podmurówek i bez murowanych słupków z kształtówek. Między ogrodami do zaakceptowania są też ogrodzenia z siatki do wysokości ok. 150 cm.

– Całkiem nieodpowiednie w jakiejkolwiek zabudowie w górskim krajobrazie są płoty nieprzejrzyste, czy to murowane, czy drewniane w formie ogrodzenia z desek. Ekstremalnym przypadkiem płotów niemożliwych do przyjęcia w niezabudowanym krajobrazie są wysokie ogrodzenia boisk.

W przypadku wysadzania żywopłotów dobrze wybrać lokalne gatunki krzewów dobrze znoszących cięcie, czyli przeważnie liściastych. W niezabudowanym krajobrazie ważne jest znowu otoczenie żywopłotem tylko małej części działki wykorzystywanej w życiu prywatnym rodziny i raczej ograniczanie wzrostu krzewów, a nie przycinanie ich i nadawanie im regularnych kształtów.