Elewacja budynków wielokondygnacyjnych

Piętrowe domy drewniane były w Karkonoszach tylko bardzo rzadkim wyjątkiem, co zmienia się wraz z pojawieniem się pensjonatów i hoteli w drugiej połowie XIX wieku. Bywają one przynajmniej w części zawsze opatrzone szalunkiem. Podczas gdy parter ma widoczną konstrukcję zrębową, piętro (przeważnie o konstrukcji ramowej) jest obłożone deskami, ułożonymi pionowo lub poziomo. Pionowy szalunek jest znowu listwowany. Układ poziomy ma albo widoczne, kontrastowe pióra, częściej jednak pióra nie są już widoczne, za to deski mogą mieć zmienną kolorystykę. Ta poprzeczna „zebra” nie bywała jednak zbyt ostra, często chodziło tylko o zmianę odcieni: jasno i ciemnobrązowa, czerwonobrązowa i brązowa, a także odcienie ochry lub zieleni. Każde piętro okładamy zatem odrębnie, oddzielamy je albo gzymsem kordonowym, albo dla każdego piętra wybieramy inny szalunek. W takim przypadku z reguły niższe kondygnacje mają szalunek poziomy, a wyższe pionowy. Nigdy odwrotnie. Ścianę kolankową pod dachem, tzw. poddasze, okładamy zawsze pionowo, a na ścianie szczytowej okładzina ściany kolankowej przechodzi płynnie w szalunek szczytu.